Λακκουδιαστές, στο μάρμαρο, φαίνουντ’ οι γονατιές σας.
Πρέπει μεγάλη δύναμη να είχαν’ οι ψυχές σας.
Δρομικό-βροχής-νερό, εστέρνιαζε, ανάμεσα σε τράφους.
Και γλύκαινε και άγιαζε, στσ’ αμόλυντους σας τάφους.
Με τον καιρό το στέρνιασμα, πήρε μορφή μιας λίμνης.
Νερό αβούρκιαστο, χωρίς μαυρόπιλα, γάργαρο να το πίνεις.
Τα ζωντανά πρώτα, σημάδι εδώσανε στους τοτιανούς ανθρώπους.
Πως σίγουρα επρόκειτο, για αγιασμένους τόπους.
Λαίμαργα πίναν το νερό κι ύστερα αποπατούσαν.
Μα κείνο αμόλυντο έμενε κ’ οι άνθρωποι απορούσαν.
Ξωμπάτης-άρρωστος, παρατήρησε, πως το νερό βουρκιά δε βγάζει.
Κι ήπιε και νίφτηκε κι άρχισε να δοξάζει.
Αγίασμα ΄ναι το νερό! Αγία είν’ η λίμνη!!
Και το ΄μαθε όλο το χωριό και η Αρχιεροσύνη!
Εσάλεψαν παπάδες και Δεσποτικοί, να πάν’ να δούν το θάμα!
Κι ήπιαν απ’ το νερόλακκο νερό, μεγάλο κάνουν τάμα!
Παπάδες και χριστιανοί αδερφοί, πήρανε τις σκαλίδες.
Και ρίχτηκαν και σκάβανε, εκεί, που το νερό έβγαζε φυσαλλίδες.
Πρόσεχε! Ο γεις τον άλλο πρόσταζε, κούφιο είν’ από κάτω!
Δέος και φόβος τους σταμάτησε και φώναξαν το Διάκο!
Διάκε! Φώναξε το Δεσπότη μας, να παίξει εκείνος πρώτος,
τη σκαλιδιά την ύστερη, γιατί, παράξενος, ακούγεται ο κρότος.
Κι ευθύς η πρώτη πλάκα έδειξε τα κοιμητήρια σας!
Κι αλώβητα κι αμόλυντα, φανήκανε τ’ άγια λείψανα σας!
Έτσι το τάμα πράξη έγινε, στην άγια σας μνήμη!
Για χάρη σας, η εκκλησιά που χτίστηκε, είν’ η ΑΓΙΑ ΛΙΜΝΗ!
Το ερώτημα, σήμερα, είναι καυτό. Όχι αν έχετε αγιοσύνη!
Αλλά να μάθουμε, πώς και γιατί εχάθηκεν η λίμνη!!!
Απόστολος Πηρουνάκης
Συντ/χος Εκπ/κός
Άγιοι Δέκα: 13 Ιουλίου 2014
